koştum ama yetişecek bir şey yoktu ki

Koşa koşa geldim dışarıdan, merdivenleri ikişer ikişer çıkarak. Çok acele bir işim varmış gibi. Hiçbir şeye yetişmem gerekmiyor aslında. Ama yine de bir telaş, bir panik var. Yetişememe, geç kalma ya da kaybetmeyle alakalı belki. Ya da korkuyla alakalı, bilmem.

Çay, kahve, kitap, müzik, film, aile. Yetişmeye çalıştığım ekip bu aslında. Ben yokum sanki içlerinde. Ama arıyorum da kendimi. Hangisinin arasında sıkışıp kaldım bilmiyorum ama zamanımı bekliyorum ben. Bir anda, yepyeni. Film gibi, kitap gibi, kokusu odaya yayılan kahve gibi...

Daha başımdaki ağrıyı geçirmeye bile yetmiyor elimdeki kahve gerçi. Yeni "ben" in ortaya çıkmasını umuyorum ben de. Umut işte. Umut biterse her şey biter. Umut vardır ve iyidir.

                                                         
                                                                                                         ayşe.