Bencillik mi bu?
Kalabalıktan sadece bir kişinin "Hayır!" dediğini duyuyorum sanki.
Ya da hep benimle birlikte olan hiçkimsem o.
Hayat neden bu kadar zor?
Beynim, aklım, kalbim, duygularım paramparça.
Hangisini yaşayacağımı bilemedim.
"peki" diyorum yalnızca.
Diyemem ki başka bir şey, diyemiyorum...
Anlarsın sen "peki"nin altındakileri, derinindekileri...
Hayvanlardan farklıyız deriz ama,
tasmalarımız oluyor bizim de, büyüdükçe...
Belki de "peki" nin altından çaldım bu düşünceyi,
kim bilebilir?
Bağlanmak, sahiplenilmek mi güzel?
Düşünmemek, kalabalıkta yalnız olmak mı?
Mutlu olmak zor. Mutlu olabilmek...
Zor demiştim ya, gerçekten zor tüm bunlar...
ayşe.
