gece

gece, günün en sevdiğim zamanıydı. uyuyabildiğim zamanlarmış ama onlar. deliksiz uykulu, korkarak sıçramadan, upuzun, huzur dolu olan, yalnız kalınca keyiflenilen, düşüncelere dalmanın mutlu ettiği zamanlarda severdim. değişti bi’şeyler. zaman, geçtikçe değişti, büyüdü, üzdü, yıprattı, düşündürdü, ürküttü, korkuttu. iyiye mi gider, kötüye mi gider belli değil. ipucu da yok hiç. mutsuzluk da değil bu ama yoğun huzursuzluk. nereden geldiği de, nereye gittiği de belli değil bu yoğunluğun. geceye yaklaştıkça her gün, yeni bir buhran doğuyor. büyüyor, büyüyor da uyutmuyor bile rahatça.

doğuyor.

büyüyor.

uyutmuyor.

daha da büyüyor.

üzdükçe de üzüyor.

00:01. (doğdu bile.)

                                                                                                                      

                                                                                                          ayşe.

neyse.

Geçen yıllara sorumlu hissetmek zor gelir.
Zaman geçiyor sürekli ve bir sonraki anı yaşarken şüphe içinde kalıyor insan.

Temkinli olmak mı bu, iyi mi, kötü mü?
Cevabı yok tabii ki.
Geçtikçe, yaşandıkça görülüp öğrenilecek.

Kısıtlanmamak gerek, izin vermek gerek.
Ne olursan ol gelme tabii,
Geldiğinde de mahvetme sadece.

Etki ve yetki değişir kişiden kişiye,
Eksikliğini hissetmek ve hissettirmek zor olan.
Hatta sorgulatan kendini.

Neyse...


                                                                                                                      ayşe.