gece

gece, günün en sevdiğim zamanıydı. uyuyabildiğim zamanlarmış ama onlar. deliksiz uykulu, korkarak sıçramadan, upuzun, huzur dolu olan, yalnız kalınca keyiflenilen, düşüncelere dalmanın mutlu ettiği zamanlarda severdim. değişti bi’şeyler. zaman, geçtikçe değişti, büyüdü, üzdü, yıprattı, düşündürdü, ürküttü, korkuttu. iyiye mi gider, kötüye mi gider belli değil. ipucu da yok hiç. mutsuzluk da değil bu ama yoğun huzursuzluk. nereden geldiği de, nereye gittiği de belli değil bu yoğunluğun. geceye yaklaştıkça her gün, yeni bir buhran doğuyor. büyüyor, büyüyor da uyutmuyor bile rahatça.

doğuyor.

büyüyor.

uyutmuyor.

daha da büyüyor.

üzdükçe de üzüyor.

00:01. (doğdu bile.)

                                                                                                                      

                                                                                                          ayşe.