Boğazımı acıtan bir koku var.
Havanın pisliği mi bu yoksa ağaçların bize isyanı mı?
Koruyamamanın verdiği utançla kötü havaya söylenmek de ne tezat bir düşünce.
Gelecek olan nesle anlatmak lazım yeşili, muhtaçlığımızı.
Yoksa,
yeni nesil dalından koparıp küpe yapamayacak hiç kirazları,
belki dalını bile tanımayacak ultra teknolojik hayatında.
Yeşilin tüm tonlarını tanıyamadan,
markaların amblemlerinden gördükleriyle büyüyecekler. (!)
Sevgilerini gülle, çiçekle değil de elektronik postalarla ifade edecekler.
Ne acı,
sevgilerini bile...
Kendimiz için olmasa da o kirazların kulaklara küpe oluşunu görmek için sahip çıkalım.
Peşimizden gelen nesil için bir avuç yeşili bırakmanın haklı gururu için,
rahatça nefes almak için,
nefes alırken huzur dolmak için,
huzurla yaşamak ve yaşattığını bilmek için,
hep birlikte sahiplenelim,el ele...
ayşe.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder